بررسی فراوانی پلی نوروپاتی دیابتی بر اساس یافته های بالینی و فرابالینی

مقدمه  نوروپاتی محیطی علت اصلی زخم پای دیابتی و قطع اندام شناخته شده است. بـا تشـخیص زودرس ایـن عارضـه میتوان از به وجود آمدن عوارض شدیدتر و نیز از تحمیل هزینه هنگفت اقتصادی جلوگیری نمود.  روش کار  این مطالعه توصیفی مقطعـی در سـال هـای 1388 - 1387 در مرکـز تحقیقـات غـدد و متابولیسـم دانشـگاه علـوم پزشکی مشهد انجام شده است . 110بیمار مبتلا به دیابت بر اساس سابقه ابتلا به بیماری به دو گروه با سـابقه بـیش از 10 و کمتر از 10 سال تقسیم شده و پس از اخذ شرح حال کامل در رابطه با علائم نوروپـاتی ، تحـت معاینـات عصبی قرار گرفتند. سپس مطالعات الکترودیاگنوستیک بر تمام بیماران انجام شد . اطلاعـات بـه دسـت آمـده بـا نرم افزار spss ، آزمون تی و کای دو تجزیه و تحلیل شد.  نتایج 96  نفر /87 )2 )% از بیماران دارای نوروپاتی دیابتی بودند. شیوع نوروپاتی با مدت بیماری رابطه مستقیم داشت (61 .( =p /0 004 بیمار /55 )4%) از علائم نوروپاتی شکایت داشتند و در 65 بیمار(59/09%) معاینهعصبی غیرطبیعی بود. شایعترین شکایت بیماران احساس گزگز و مورمور(50% بیماران) و شایعترین یافته معاینه مختل بودن رفلکس آشیل /47 )2%) بود. 77 بیمار(70%) یافتههای غیرطبیعی ه در شاخص ای هدایت عصبی داشتند که شایعترین آن کاهش آمپلیتود اعصاب پرونئال و سورال بود. در 16 بیمار /14 )5 %) تغییرات الکترودیاگنوستیک بدون حضور علائم و نشانههای بالینی مشهود بود و در 19 نفر /17 )2 )% علیرغم وجود علائم یا نشانههای عصبی نوروپاتی، مطالعات هدایت عصب طبیعی بود.  نتیجه گیری  حساسیت بالای شرححال و معاینه عصبی دقیق در تشخیص نوروپاتی دیابتی، ضرورت توجه بیشتر پزشکان به معاینه بالینی و شکایات بیمار ، و خودداری از بررسیهای پرخرج الکتروفیزیولوژی را نشان میدهد. پیشنهاد میشود با توجه به هزینه بالا و محدودیت مراکز تخصصی، انجام مطالعات الکترودیاگنوستیک فقط به بیمارانی محدود گردد که علیرغم ابتلای طولانیمدت به دیابت، علایم و نشانه ای به نفع نوروپاتی ندارند